ในทางแพทย์แผนไทย เราเรียกอาการนี้ว่า ไฟชิรณัคคีพิการ (คัมภีร์ธาตุวิภังค์) หรือ ไฟชิรณัคคีแตก (คัมภีร์โรคนิทาน)

 

แต่ทางวิทยาศาสตร์ อธิบายอาการนี้ไว้ว่า เมื่อคนป่วยใกล้ตาย จะมีอาการเบื่ออาหาร และในเวลานั้น ร่างกายจะผลิตสารคีโตน (Ketone) ทำให้ผู้ป่วยรู้สึกสบายขึ้น และ ลดความเจ็บป่วยลง รวมถึงสารเอ็นโดฟีน โดพามีน หรือ อะดรีนาลีน ที่สมองผลิตขึ้น จะทำให้ร่างกายดีขึ้นชั่วขณะ

 

ในทางจิตจะบอกว่า เมื่อใกล้ตาย ภวังคจิต จะรวบรวมข้อมูลแห่งกรรมทั้งหลายในชาตินี้ที่เก็บไว้ทั้งหมด เพื่อเตรียมถ่ายโอนข้อมูลไปยังชาติต่อไป สมองจึงต้องหลั่งสารต่างๆเพื่อให้มีพลังในการรวบรวม ร่างกายจึงดีขึ้นชั่วขณะ ดังนั้นในขณะสุดท้ายนี้ ถ้าญาติที่อยู่เฝ้าดูแลเข้าใจ และพูดถึงผลบุญที่ผู้ป่วยได้ทำไว้ให้ฟัง จะสามารถส่งผู้ป่วยไปยังสุคติภูมิได้อย่างสงบสุข เนื่องจาก หูจะเป็นประสาทสัมผัสสุดท้ายที่ผู้ป่วยได้ยิน หลังจากที่หัวใจหยุดเต้นไปแล้ว

 

ในทางคริสต์ศาสนา จึงมีการสวดทำพิธีให้ผู้ป่วยก่อนเสียชีวิต หรือ ในทางพุทธ จึงมีการเปิดบทสวดมนต์ให้ฟังค่ะ